przynajmniej takie miałem wrażenie po jego obejrzeniu. To było niesamowite doświadczenie, kawałek życia, prawie jak dotknięcie duszy samego artysty, za jakiego mam Larsa po obejrzeniu "pięciu nieczystych zagrań". Co wg mnie odróżnia jego, prawdziwego artystę od zwykłego reżysera? Właśnie to do czego dąży, to ciągłe podkładanie kłód pod nogi sobie i innym, jak to zwykli robić filozofowie, to że jest w stanie obnażyć się przed ludzkością, pokazać swoje wady i popełnione przez siebie błędy i co najlepsze stworzyć przy tym wszystkim stworzyć coś co zachwyci widza.
Po "spotkaniach na krańcach świata" Herzoga jest to drugi "nie film", który wywarł na mnie takie wrażenie, mam nadzieje, że jeszcze zdarzy mi się obejrzeć coś równie dobrego.